Appartement in de wolken

Toen Philippe voor een onderhoudsklus op het platte dak van zijn huis moest zijn, daagde het hem opeens: dit was de ideale plek om een lang gekoesterde droom eindelijk waar te maken: een eigen stek ontwerpen. Zo gewenst, zo gedaan. Nu woont hij driehoog in de wolken, midden tussen de boomkruinen.

Soms komen dromen uit

Philippe droomde er al heel lang van om ooit een huis te ontwerpen, één die perfect bij hem paste en waar hij alles tot in de kleinste details zelf kon beslissen. Maar het was nooit het juiste moment. Tot hij op een dag voor onderhoud op het (platte) dak van het huis waar hij woonde moest zijn. “Daar vielen de puzzelstukjes opeens in elkaar: ik zag dat je op die hoogte een heel mooi uitzicht had en aan de straatkant zat je ter hoogte van de boomkruinen. Waarom zou ik nog op zoek gaan naar een andere plek? Hier had ik een prachtige omgeving en kon ik helemaal van nul beginnen.”

Net als in de film

Met zijn twee verdiepingen was het huis waar Philippe woonde een stuk lager dan de andere huizen in de straat, en dus leek een extra verdieping op het dak bouwen de logische beslissing. Philippe ging aankloppen bij de jonge architecte Michèle Verhelst. “Mijn cliënt wist precies wat hij wilde’, vertelt Michèle. “Ik heb het project alleen nog maar hoeven te begeleiden. Hij had een soort zwevende loft in de bomen voor ogen, waar je dwars doorheen kon kijken.” Maar bovenop een huis zomaar een verdieping bijbouwen, is dat niet gevaarlijk? “Over het algemeen zijn de dragende muren van de Brusselse huizen behoorlijk stevig, zelfs al zit er niet altijd fundering onder. Je kunt er dus zonder problemen een houten constructie op plaatsen, zoals hier, want die is vrij licht. Bovendien heeft zo’n houten geraamte iets magisch: het staat in een mum van tijd overeind, net zoals een filmdecor!”

Eerst observeren, dan ontwerpen

De architecte bracht zelf ook een aantal ideeën aan, zoals het schitterende overdekte terras aan de straatkant (“handig als je wilt barbecueën als het regent”, lacht ze) of de plafond van de leefruimte dat naar de tuinkant toe hoger wordt: een mooie manier om zoveel mogelijk daglicht naar binnen te halen. Ook de knalrode gevelbekleding is een prachtige vondst: gewaagd en toch helemaal in harmonie met de aanpalende gebouwen. Maar voor de finishing touches, de schikking van de meubelen en de decoratie had Philippe het laatste woord. “Ik had Michèle gevraagd om een lege doos te creëren”, vertelt hij, “want ik vond het moeilijk om me enkel op basis van het grondplan een voorstelling te maken van de volumes en verhoudingen.” Maar toen de basisstructuur van het appartement er eenmaal stond, kon Philippe zijn interieur stap voor stap beginnen te bedenken.

Mondriaan en ballet

Nadat de architect de ‘lege doos’ had voorbereid, kon Philippe gaan inrichten. Hij besliste zelf waar de keuken moest komen, en liet er een schuifdeur voor plaatsen. “Ik kook heel graag, maar heb daar liever geen pottenkijkers bij. Hier kan ik op mijn gemak werken en als het eten klaar is, trek ik de schuifdeur achter me dicht, zodat mijn gasten de gebruikte potten en pannen niet hoeven te zien.” Philippe droomde ook van een grote wandkast om zijn lievelingsobjecten en boeken in uit te stallen. Hij ontwierp ze zelf en bouwde bewust een dynamische asymmetrie in, die bijzonder geslaagd is. Wat het meubilair betreft combineerde hij een aantal stukken uit de jaren 30 met lichte, meer hedendaagse exemplaren, zoals een superdunne tafel met tuinstoelen, die je bij mooi weer makkelijk mee naar buiten kunt nemen. Kleur speelt een belangrijke rol in dit appartement. Aanvankelijk overwoog Philippe een krachtig kleurenpalet, geïnspireerd op Mondriaan. Maar uiteindelijk koos hij voor een wat minder uitgesproken versie met zachtere tinten en zenaccenten. Aan een muur van de eetkamer prijkt een grappig portret van zijn kleindochter als Boeddha. Waar hij het meest tevreden over is, nu hij zijn architecturale droom heeft verwezenlijkt? “Het mooiste aan dit appartement is dat je, vooral in de zomer, echt midden in de bomen woont. En bij zonsondergang krijg ik een gratis balletvoorstelling van een aantal groene parkieten die hier elke avond voorbij vliegen.”

Meer over de architecte vind je hier.

Bron: Feeling Wonen april/mei 2015 | Tekst: Jean-Michel Leclercq | Foto’s: Laurent Brandajs