Een architecturale ode aan Mondriaan

“Niets verplicht ons om in een vierkante doos te wonen”, vindt architect Arnaud Screpel. Voor het ontwerp van zijn eigen huis voegde hij de daad bij het woord: midden in de kubusvorm die hij als basis gebruikte trok hij een breuklijn. En dat was de aanzet voor nog meer geometrische ongehoorzaamheid, die hij met felle kleuren in de verf zette. Vive la liberté!

Charmant staal

Arnaud Screpel heeft echt het beste uit dit perceel weten te halen. Dat was nochtans niet eenvoudig. Het was geen toeval dat het al tientallen jaren te koop stond. Met zijn oppervlakte van 50 are was het peperduur, en in het midden van die 50 are zat een bult van vuursteen en losse aarde. “De ondergrond was dus veel te instabiel om op te bouwen en het perceel nivelleren leek onbegonnen werk.” Arnaud liet zich echter niet afschrikken. Hij overtuigde zijn broer om de helft van het perceel over te nemen, waardoor hij nog maar de helft hoefde te betalen, en zag dat een gedeeltelijke nivellering ook een optie was. Bovendien leek de ondergrond hem wél stabiel genoeg voor een lichte structuur… Een stalen geraamte, bijvoorbeeld. “Zo’n geraamte heeft veel gemeen met een houten structuur”, aldus Arnaud, “maar is nog flexibeler. Kijk maar naar de vele schuine wanden en ramen. Onze vrienden keken maar bedenkelijk toen ze hier voor het eerst kwamen, maar nu zien ze er de charme van in.”

Geen stunt

“Nochtans ben ik geen fan van ‘architecturale stunts’. Dit gewaagde ontwerp is voortgevloeid uit puur praktische overwegingen.” Als antwoord op de hoogteverschillen op het perceel deelde Arnaud het grondplan op in verschillende plateaus. Dat had ook als voordeel dat hij zo het gewicht van de stalen structuur gelijkmatig kon verdelen. “Op die plateaus kwamen kubusvormige volumes, die ik, waar ze aan elkaar grensden, openwerkte om één groot en open interieur te creëren. Ook van de gevel wilde ik één doorlopend vlak maken. Maar aangezien de kubussen niet even hoog waren, kon ik dat enkel doen door één afhellend dak op het hele huis te plaatsen.” Daarmee was de eerste schuine lijn in het ontwerp gezet. “En om de continuïteit van het ontwerp te verzekeren, ben ik op dat elan verdergegaan. Al die schuine lijnen leverden interessante vormen en volumes op. Er staat toch nergens gezegd dat iedereen per se in een vierkante doos moet wonen!” Ook de omgeving had zijn invloed op het ontwerp: “Als je omringd wordt door zo’n schitterend landschap, zou het zonde zijn daar niet van te profiteren, vandaar de extra grote en hoge ramen. Ze geven de indruk dat je tot bij de toppen van de bomen kunt.”

Communicerende kamers

De immense villa – meer dan 340 m2 – is geen hersenspinsel van een ‘mad architect’. Arnaud liet zijn ontwerp bijna een jaar lang rijpen. “Voor de buitenkant ben ik vertrokken van een kubus, die ik vervolgens in tweeën heb gesneden en hier en daar een stukje uit elkaar geduwd, bijvoorbeeld om een mooier uitzicht te creëren of te verhinderen dat een ruimte oververhit zou raken in de zomer.” De wisselwerking tussen de ruimtes onderling en met het landschap was bepalend voor de inrichting van het interieur. “Ik had bijvoorbeeld geen zin om mijn dochter en vrouw te moeten missen als ik thuis werk. Dus geeft mijn bureau uit op de leefruimte en de slaapkamer erboven. Zowat alle ruimtes staan trouwens in verbinding met elkaar.”

Standaard en op maat

Grote vlakken blauw, rood en geel brengen dynamiek in de leefruimte. Een hommage aan Le Corbusier? “Eerder aan Mondriaan, van wie mijn vrouw fan is”, legt Arnaud uit. “Bovendien zijn het tijdloze kleuren.” Interieurarchitectuur is een heel ander vak dan het zijne, maar Arnaud vond het een fijne uitdaging om het huis zelf aan te kleden. Dat deed hij met een mix van design, ingebouwde meubelen en veel kleur. De keuken valt op door haar rode muur, waar standaardmeubelen tegen kwamen. In de zithoek vind je een grafische wand in zwart, wit en geel, samengesteld uit Ikea-kasten, een houtkachel en een klein gedeelte op maat. De borstwering van het bureau erboven is ook samengesteld uit standaardkasten en afgewerkt met plaatstaal. Voor de master bedroom ontwierp Arnaud een groot asymmetrisch volume. “Mijn plakwerker begreep niet waar ik naartoe wilde met dat badkamermeubel, dus heb ik het zelf in elkaar geknutseld. Maar daar ben ik toch wel een paar dagen mee zoet geweest…”

Bron: Feeling Wonen februari 2016 | Tekst: Jean-Michel Leclercq | Foto’s: Laurent Brandajs | Styling: Nathalie Horion