Een cocon in de natuur van Schilde
Geen enkele boom mocht sneuvelen. Daar waren Peter en Alexandra het formeel over eens. De hele opzet van dit huis was immers om zo dicht mogelijk bij de natuur te leven. Architect Eddy François voelde perfect aan wat ze wilden. De eerste schets die hij voorlegde was recht in de roos.
De échte buiten
Peter en Alexandra houden niet van half werk. Lange tijd betrokken ze een strakke loft in hartje Borgerhout, midden in het woelige stadsleven. Toen de rust lonkte, gingen ze niet voor een halfslachtige tussenoplossing aan de stadsrand, maar kozen ze resoluut voor ‘de échte buiten’. Het perceel bosgrond dat ze vonden, paste perfect in dat plaatje. “Een behoorlijk groot stuk bos met in het midden een oud, vervallen huisje. Ik zag meteen wat het kon worden”, vertelt Peter. Dat de bomen de eigenaarswissel zouden overleven, stond van bij het begin vast. “We hebben ze allemaal laten staan. Zij zijn immers de reden dat wij op deze plek gevallen zijn. Heel wat mensen komen hier bouwen en beginnen meteen alle bomen te rooien. Dat zal ik nooit begrijpen. Wij hebben alleen gras gezaaid en een oprit aangelegd, en dat was meer dan voldoende.”
Eén man, één plan
Ook de zoektocht naar de juiste architect, vaak toch een hele opgave, verliep verrassend vlot. “We zochten iemand die strakke lijnen aanhoudt, maar met warme materialen werkt. Online had ik werk van Eddy François gezien, en daar was ik meteen weg van. Boven mijn budget, vreesde ik, maar ik heb hem toch gecontacteerd en het klikte. Toen we uiteindelijk bij hem thuis werden uitgenodigd, waren we helemaal overtuigd. Helaas is hij veel te vroeg overleden, dit was het laatste project dat hij volledig afwerkte. In de korte maar intense tijd dat we elkaar hebben gekend, heb ik veel van hem opgestoken. Hij was bijvoorbeeld een fervente aanhanger van het Japanse wabi sabi, de schoonheid van het onvolmaakte, en dat heeft hij me echt bijgebracht.” Niet dat Peter en Alexandra met een groot plan naar hun architect waren gestapt. “Ik ben heel gevoelig voor architectuur en kan niet tegen lelijkheid, maar eerlijk, we hadden geen idee van wat we wilden.” Dus stelde Peter een eenvoudige praktische briefing op. “Een opsomming van wat we nodig hadden: minstens twee slaapkamers, alles op het gelijkvloers (kwestie van hier oud te kunnen worden), een grote raampartij aan de zuidkant, een bureau aan de noordzijde. Ik heb vooral geprobeerd om hem niet te veranderen, te beperken of te sturen. Ik wilde hem vrij laten. En dat is gelukt. Het eerste ontwerp zat meteen helemaal goed. Ik heb die plannen uren zitten bestuderen, maar alles was perfect. Die eerste tekening is ons huis geworden.”
Een pure plek
De rust en sereniteit die Peter en Alexandra op het platteland zochten, wilden ze ook in hun huis terugvinden. Geen showarchitectuur om indruk te maken op de buren. “De meeste mensen richten hun huis naar buiten, hier is het net omgekeerd. Dit huis schermt ons af van de buitenwereld en laat ons toe om ons hier terug te trekken.” De uitgepuurde materiaalkeuze – hout, baksteen en beton – creëert een soort cocon waarin je kunt verdwijnen. De bakstenen vloer, het balkenplafond en de witte muren worden consequent doorgetrokken, wat voor visuele rust zorgt, en de indrukwekkende raampartijen halen het bos naar binnen. Een luifel houdt de felste zon tegen en beschermt het terras tegen weer en wind. Een imposante, op maat gemaakte wandkast biedt plaats aan zowel tv, speelgoed als boeken. Het resultaat is een oase van rust middenin het groen. Een pure plek. En dat zal zo blijven. “Tot op de dag dat wij hier vertrekken, moet het puur blijven. Geen tuinhuis, geen klimtuigen, wel dat heerlijke bosgevoel. Iedereen heeft de verantwoordelijkheid om iets van zijn huis te maken, want schoonheid creëert geluk.”
Bron: Feeling Wonen maart 2016 | Tekst: Sophie Allegaert | Foto’s: Stefanie Faveere
