Interview: Sylvain Willenz
In de designwereld is een jaar zonder Salone del Mobile geen jaar als een ander. We praatten met twaalf grote ontwerpers of ontwerpteams uit binnen- en buitenland over deze editie van 2020, die nooit plaats zal vinden. Ze vertelden ons vooral waar ze zich tijdens deze ‘verloren’ maanden creatief mee bezig hebben gehouden en deelden met ons hun wensen en bedenkingen voor ‘de (design)wereld na Corona’. Je vindt de interviews in editie 5, nog t/m 9 aug te koop. Een preview: Sylvain Willenz.
De Belgische industrieel ontwerper met de grafische stijl (Hay, Established & Sons, Hem, Durlet…) verdiepte zich de voorbije maanden nog verder in de keramiek. En benaderde zoveel mogelijk dingen met humor.
Milaan 2020 zag er veelbelovend uit voor u.
“Ja, ik had vier projecten in de startblokken staan. Gelukkig is nu alles gewoon verschoven en is de productie al opgestart. Maar ik had er me natuurlijk wel op verheugd. Om mijn stoel ‘Upon’ aan het publiek voor te stellen, bijvoorbeeld. Hij ziet er heel simpel uit, maar zit technisch heel subtiel in elkaar, en van die kleine details, daar doe ik het voor. Dan was er nog ‘Cepe’, een collectie poefs voor Arrmet, die is opgevat als een soort van ‘archipel’ van eilandjes waarop je, bijvoorbeeld in je bureau, alleen kunt gaan zitten of samen met anderen, om te overleggen, te discussiëren… Maar goed, ik hoop toch dat we snel terugkeren naar een minimum aan normaliteit en dat we niet ons hele leven alleen thuis zullen moeten blijven werken, zonder bij iemand in de buurt te komen! Daarbij denk ik onmiddellijk aan het sofasysteem dat ik heb uitgewerkt voor Comforty. Dat hebben we niet voor niets ‘House Party’ gedoopt, natuurlijk. Ik hoop echt dat we ooit opnieuw feestjes mogen organiseren thuis! Verder is er nog ‘Totem’, een barkruk voor Sancal die, al zeg ik het zelf, een typisch Sylvain Willenz-object is omdat het functioneel en expressief tegelijk is, heel grafisch ook, bijna een sculptuur. Het zou dus wel leuk zijn als de bars opnieuw open mochten, dan werden die krukjes tenminste gebruikt! Ik lach er nu mee, want wat moet je anders? Maar ik vind heel de situatie eigenlijk behoorlijk deprimerend.”
Hoe bent u deze periode al doorgekomen tot nu toe?
“Mijn gezin en ik zijn al voor de officiële datum in quarantaine gegaan. Ik volgde de berichtgeving op de voet en aangezien ik net in Frankrijk en Italië was geweest, leek het ons verstandiger om binnen te blijven. Maar eigenlijk veranderde dat voor mij niet zo heel veel omdat ik toch al in mijn eigen bubbel leefde. Heb je die foto’s op het net zien circuleren? Een kunstenaar voor de lockdown/Een kunstenaar na de lockdown… dat waren twee identieke foto’s! Voor de hele toestand communiceerde ik ook al vaak via videocalls, maar ik moet toch zeggen dat alles een pak stroever verloopt dan normaal. Ik heb vaak de indruk dat ik nu drie keer meer doe dan voorheen. Mijn assistent werkt in de studio en ik van thuis uit. We communiceren constant. Mijn bureau bevindt zich in de mezzanine boven mijn woonkamer, maar daar kan ik alleen werken als de kinderen rustig zijn. Dus heb ik me in de garage geïnstalleerd, en af en toe ga ik op het terras werken omdat het in de garage ijskoud is. Ik voel me niet in vakantiestemming, maar het doet wel deugd om zoveel thuis te zijn. Daarvoor had ik me al eens afgevraagd waarom ik eigenlijk een huis had, als ik er toch nooit was.”
En u hebt zich nu ook in keramiek verdiept!
“Ja, mijn vrouw en ik hebben vorige zomer samen een workshop ‘primitief pottenbakken’ gevolgd. Dat was een fantastische ervaring, zo midden in de natuur. Toen we terug waren, ben ik verder gegaan in keramiek en heb ik in de garage een atelier ingericht. Ik was er echt door gebeten en experimenteerde bijvoorbeeld met de texturen van schelpen. Ze deden me denken aan mijn stof ‘Razzle Dazzle’ voor Febrik/Kvadrat, die wederom een heel grafisch signatuur heeft. Dat leidde tot ‘Masks’ en ‘Fragments’. Keramiek zit vol contrasten, maar op de een of andere manier vind ik het een bevrijdende techniek. Die maskers, die ik heb proberen te laten glimlachen, omdat ik iets positiefs wilde creëren, vormen ook de samenvatting van mijn referenties, omdat ik het altijd heerlijk heb gevonden om personages te tekenen. Ik deel ze nu al een tijdje op Instagram, en daardoor werd ik onlangs benaderd door de mensen van het Vitra Design Museum in Weil am Rhein om er een aantal te maken voor hun nieuwe showroom. Dat geeft onmiddellijk een andere soort druk, maar het doet ook deugd, natuurlijk. Keramiek zorgt ook voor heel gezellige momenten met het gezin, want de kinderen doen niets liever dan met klei spelen, en wij ook. Zozeer dat het huis er soms helemaal mee vol ligt, maar dat nemen we er graag bij.”
1 ‘Razzle Mask’: sinds een aantal maanden heeft de designer zijn hart verloren aan de keramiek. 2 ‘Totem’ voor de Spaanse fabrikant Sancal: een barkruk met een heel grafische vorm, maar die toch heel functioneel is (zoals de cirkel waar je je voeten op kunt plaatsen). 3 Poefs ‘Cepe’ voor Arrmet: een ‘archipel’ van poefs in natuurlijke kleuren die elk een eilandje vormen. 4 Stoel ‘Upon’ voor Zilio Aldo AC: een supereenvoudig en fragiel meubel, waarvan de rugleuning op het frame van de zitting is gemonteerd. Daardoor kan de rugleuning extra dun zijn en kunnen er een grote hoeveelheid stoelen op elkaar worden gestapeld. Een detail waar de ontwerper heel trots op is. 5 Sofa ‘House Party’ voor het Poolse label Comforty: een modulair systeem waarmee je zitplaatsen (met of zonder rugleuning) in om het even welke constellatie aan elkaar kunt schakelen.
Tekst Jean-Michel Leclercq Portret Nicolas Delaroche
